Cukrzyca typu 2 to najczęściej występujący typ cukrzycy. Szacuje się, że w Polsce może on dotyczyć 2-3 milionów osób, a na całym świecie nawet pół miliarda osób…
Jej największy problem polega na tym, że w wiele osób może mieć cukrzycę typu 2 i nie wiedzieć o tym nawet przez lata. W tym czasie mogą rozwinąć się u nas przewlekłe powikłania, które są tak fatalne w skutkach.
Jakie są przyczyny cukrzycy typu 2? Kto na nią choruje? Jakie są możliwości leczenia, a także, czy cukrzycę typu 2 można cofnąć i żyć z nią bez stosowania leków?
❗ Na te i wiele innych pytań odpowiem Ci w tym wpisie, a także w filmie, który znajdziesz TUTAJ ❗
Tak jak mówiłem – w Polsce około 2-3 milionów osób ma cukrzycę typu 2. Na świecie ta liczba szacowana jest nawet na pół miliarda osób. Mówi się, że cukrzyca typu 2 to pierwsza niezakaźna choroba, która została uznana za epidemię.
Szacuje się też, że wciąż w Polsce około miliona osób nadal nie wie, że cukrzycę ma!
Kiedyś mówiło się, że cukrzyca typu 2 to choroba starszych osób. Jest w tym nieco prawdy, bo faktycznie jej rozpoznanie koreluje z wiekiem pacjenta. Nie jest jednak tak, że dotyczy wyłącznie emerytów i rencistów. Niestety rozpoznawana jest również u osób młodszych, a nawet u dzieci…
Nie wiem jak wiele razy już słyszałem, że z cukrzycą jest jak z depresją: kiedyś jej nie było, a teraz każdemu się ją diagnozuje. Oczywiście to błędne założenie – zarówno cukrzyca jak i depresja to poważne schorzenia i ich diagnoza to nie nadgorliwość i chwilowa moda, ale bardzo poważny problem. Jak to się dzieje, że kiedyś na cukrzycę chorowały starsze osoby i była to rzadsza choroba? Odpowiedź kryje się w przyczynach.
Mówiąc o przyczynach cukrzycy typu 2 wymienia się czynniki genetyczne i środowiskowe. Nie jest jednak tak, że jesteśmy wyłącznie skazani na geny i jeżeli one predestynują nas do zachorowania to na pewno zachorujemy. Czynniki środowiskowe odgrywają w tym przypadku ogromną rolę.
Do nich zaliczamy przede wszystkim takie czynniki jak:
- nadmierna masa ciała, w tym nadwaga i otyłość,
- a także małą aktywność fizyczną,
- czy stres.
Warto zauważyć, że one również mogą mieć swoje przyczyny jak inne choroby, zaburzenia hormonalne, czy na przykład zaburzenia psychiczne.
Poza nadmierną masą ciała do przyczyn cukrzycy typu 2 zalicza się:
- przejście cukrzycy ciążowej,
- długotrwałe przyjmowanie niektórych leków jak glikokortykosteroidy, czy statyny,
- a także samo nadciśnienie,
- czy wysoki poziom cholesterolu i trójglicerydów.
I wracając do wspomnianych skłonności genetycznych. Nie każda osoba otyła, mało się ruszająca, czy mająca nadciśnienie będzie miała cukrzycę typu 2. To właśnie wynika z genów, czyli można powiedzieć, że trochę zależy od szczęścia.
Tak jak na geny wpływu większego nie mamy tak na czynniki środowiskowe już tak. To na nich powinniśmy się skupiać, aby zapobiec rozwojowi cukrzycy typu 2.
Wracając jeszcze do tego, dlaczego kiedyś cukrzycy było mniej. Przede wszystkim z tego powodu, że kiedyś było mniej jedzenia, a teraz jest go znacznie więcej, kiedyś było mniej żywności wysokoprzetworzonej, a teraz jej jej bardzo dużo, kiedyś więcej się ruszaliśmy i tak dalej i tak dalej…
Pamiętacie jak o cukrzycy typu 1 mówiłem, że charakteryzuje się bezwzględnym brakiem wydzielania insuliny? Przy typie 2 jest nieco inaczej. Tutaj przyczynami wysokiego poziomu cukru nie jest początkowo brak insuliny, ale jej niewłaściwe działanie, a dokładnie niewłaściwa reakcja komórek na insulinę. Mówimy o oporze komórek na insulinę, czyli o insulinooporności.
Sama insulinooporność z definicji chorobą nie jest. Jest jednak stanem, który często kroczy przed cukrzycą typu 2. Na początkowym etapie w wyniku oporu na insulinę nasze komórki w trzustce produkują coraz więcej i więcej insuliny. Ilość insuliny napędza przybieranie na wadze, to potęguje opór na insulinę, aż wreszcie zostaje przekroczona pewna bariera i kolokwialnie mówiąc komórki beta wysp trzustkowych nie dają rady sprostać zadaniu. Produkują mniej insuliny, a więc cukier we krwi zaczyna nam rosnąć…
Objawy wysokiego poziomu cukru przy cukrzycy typu 2 mogą pozostać niezauważone przez lata. Dlaczego? Bo w przeciwieństwie do cukrzycy typu 1, poziom cukru nie jest momentalnie bardzo wysoki. Ja w momencie diagnozy cukrzycy typu 1 miałem cukier około 400, który rozwinął się u mnie mniej więcej w przeciągu 2 miesięcy. U osób z cukrzycą typu 2, diagnoza jest często stawiana przy niższych wartościach glikemii, powiedzmy 140-150 mg/dl na czczo. To nie jest jakoś bardzo wysoko, jednak jeśli taki cukier utrzymywał nam się bezobjawowo przez kilka lub kilkanaście lat, to w naszych organizmach mogło dość już do wielu negatywnych zmian.
Warto zatem badać się regularnie raz w roku lub raz na 2 lata wykonując badanie poziomu cukru, albo pójść dalej i sprawdzić poziom insuliny. Jeśli uda nam się wykryć u siebie problem na etapie jeszcze insulinooporności to dużo łatwiej będzie nam zapobiec rozwojowi cukrzycy.
Warto też zwracać uwagę na pierwsze objawy wysokiego poziomu cukru jak:
- trudniej gojące się rany ,
- większą skłonność do infekcji, w tym infekcji dróg moczowych ,
- senność nasilającą się po posiłku ,
- większe pragnienie ,
- częstsze oddawanie moczu .
Oczywiście te objawy kiedy występują osobno są mało specyficzne i rzadko będą oznaczały cukrzycę. Kiedy jednak występują w większej ilości na raz to może być sygnał dla nas, aby zbadać się pod tym kątem.
Leczenie cukrzycy typu 2 można powiedzieć, że jest bardziej skomplikowane niż cukrzycy typu 1. Tam mamy do dyspozycji zazwyczaj jeden lek – insulinę. Przy cukrzycy typu 2 jest dużo więcej możliwości, a włączenie insuliny odbywa się na dość późnym etapie choroby.
Lekiem pierwszego rzutu jest metformina, która występuje w wielu różnych lekach, pod wieloma nazwami. Metformina jest w nich substancją czynną.
Inne leki to choćby:
- flozyny,
- inhibitory DDP-4,
- czy analogi GLP-1.
Leki są jednak tylko wspomaganiem dla dwóch filarów leczenia: diety oraz aktywności fizycznej. Bez opanowania tych dwóch aspektów ciężko mówić o jakimkolwiek leczeniu cukrzycy. Jeżeli główną przyczyną rozwoju cukrzycy typu 2 była u nas otyłość i brak aktywności fizycznej to nie możemy łudzić się, że bez zmiany dotychczasowych przyzwyczajeń wystarczy włączyć jakieś leki i sprawa się rozwiąże. Cukrzyca typu 2 nie jest niestety taką chorobą.
Leczenie cukrzycy typu 2 powinno być bardzo mocno wspierane edukacją pacjenta. Tutaj jest ogromna luka, jeśli rozmawiamy o sytuacji w Polsce. Stąd też moje niekończące się pomysły na nowe odcinki na kanale…
Jak wpiszecie w Google: czy cukrzycę można wyleczyć? to na pewno znajdziecie mnóstwo obiecujących to stron. Może ktoś będzie chciał Wam wcisnąć 30 dniowy kurs, w trakcie którego się wyleczycie, albo po prostu będzie chciał Wam sprzedać jakiś podejrzany suplement.
Nie dajcie się na to nabierać!
Cukrzyca typu 2 to bardzo trudny orzech do zgryzienia, ale nie jest niemożliwa do okiełznania. Cukrzycę typu 2 na pewnym etapie można cofnąć i wejść z nią w stan remisji. To stan, w którym możemy kontrolować poziom cukru za pomocą samej diety bez konieczności przyjmowania leków.
To powinien być cel każdego pacjenta i każdego lekarza prowadzącego. Trzeba jednak pamiętać, że cukrzyca jest mimo wszystko chorobą postępującą i tak jak mówiłem wcześniej jej przyczyny są poniekąd związane z genami.
Tak więc:
- nie u każdego pacjenta uda się wycofać cukrzycę do samej kontroli dietą ,
- nie u każdego pacjenta konkretna dieta lub leczenie przyniosą takie same korzyści.
Warto jednak próbować cofnąć cukrzycę. To co ja uważam za 3 najważniejsze czynniki to:
- rozpoczęcie regularnej aktywności fizycznej ,
- świadoma kontrola ilości i jakości spożywanych węglowodanów i w jedzeniu kierowanie się dietą o niskim indeksie glikemicznym ,
- utrata masy ciała.
Te dwa pierwsze czynniki mogą pomóc nam w osiągnięciu tego trzeciego. Badania pokazują, że utrata kilogramów pozwala nam poprawić wrażliwość na insulinę i obniżyć poziom cukru. Ważne jest jednak to, aby te nawyki, które pomogą nam schudnąć wprowadzić w życie na stałe, bo jeśli sobie odpuścimy to cukrzyca wróci – nie ma innej możliwości. Jeśli mamy skłonność genetyczną do rozwoju cukrzycy to po prostu tak będzie.
Zatem jeśli faktycznie chcemy tę cukrzycę cofnąć i trzymać ją na smyczy to musimy na stałe zmienić nasz styl życia i podejść do tematu na poważnie.
Przeczytaj również:
